Birleştiren Aşk & Bitiren Aşk

İnsan haz arayışındadır. İçimizde büyümesini engelleyemediğimiz o haz arayışı, siz isteseniz bile durmaz. Her insan o hazzı farklı alanlarda tadabilir. Ancak tüm insanların acıdan sıyrılıp hayattan zevk almak için kaçtığı ortak bir sığınak vardır. Yoldaşlık, ortaklık, birlik olma. İnsan çaresizce iletişim kurmaya, birlik olmaya, aile olmaya mahkumdur. En büyük cezalar, iletişim kurulmayan kapalı hücrelerdir. Bu hücreler cezaevlerinden bile kötüdür, bitmeyen izolasyon bir kabustur. Olgunlaşma, sağlık insanlar birbiriyle etkileşim içinde olduğu sürece iyiye gider.   Aşk burada devreye girer. Binlerce anlam yüklenen, üstüne yazılar yazılan aşk herkesin kendince yorumladığı bir gerçektir. Peki, nasıl olmalı? İki çeşit aşk vardır. Birincisi iyi aşk. Olgun ve gerçek olan. Bu tür bir aşk sizi duygusal olarak erkenden olgunlaştırabilir. Size hayatı, insanları daha iyi anlama fırsatı tanır. Bu tür bir aşkta kendi kimliğinizle yer alırsınız. İlişkiniz kimliğiniz değildir. Partneriniz başarınız değildir. Partnerinizle birleştiğinizde birdenbire kendinizi kaybedip umarsızca onun istediklerini yapan birine dönüşmezsiniz. Onunla ayrıldığınızda dünya korkunç bir hal almaz. Birleştiğinizde kimliğinizi kaybettiğiniz ayrıldığınızda ise travma yaşadığınız bir oluşum değildir. Bu bahsettiğim ilişkide ‘’Ooh işte şimdi süper sağlıklıyız hiç sorun yaşanmayacak’’ gibi bir söylem de söz konusu olamaz. İnsan varoluşunda böyle bir kesin çizgi yoktur. Büyüme, olgunlaşma, sevme hep devam eder. Her zaman delirebilirsiniz ama her zaman güçlenebilirsiniz de. Konseptler şunlardır; büyümek, hareket ve süreç. Birleştiren aşkta çakışan iki daire vardır. Ayrı değillerdir, kesişen alanları vardır. Kesişmeyen kısımlar tek başınalığı ifade eder. İlişkide tek başınalık huzurlu hissettirmelidir, bir şekilde yenileyici olmalıdır. Fakat bir yerlerde sizi bekleyen, merak eden biri vardır bu sayede varoluşsal bir yalnızlık yaşamazsınız.

     İkincisi bitiren, eriten, patlayan aşk. Bu aşk patolojiktir. Obsesif(takıntılı) davranışlar içerir. Bize neye uğradığımızı şaşırtır, anlamsızdır. Dramatik bir şekilde son bulur, yarım kalır. Anlamı yoktur. Günden güne bizi erittiğini görmeden sevmeye devam ederiz. Tek başınalık da yoktur, birliktelik de. Kişiler tek başınayken de birlikteyken de yalnız hissederler. İki daire birbirinden ayrılmış ve izole durumdadır. Bu durum insanları çaresizliğe sürükler. Hatta bazen bağımlı davranışlara bile sürükleyebilir. Alkol, uyuşturucu bağımlılıkları, yeme bozuklukları, internet bağımlılığı vb. İhtiyacımız olan şey sevgi dolu bir ilişkiyken mevcut ilişkinin bizi içine soktuğu o soyutlanma, izolasyon hissini başka şeylerle doldurmaya çalışırız. Burada çocuk gelişimi işin içine giriyor. Sevgi ihtiyacımızın karşılandığı ebeveynlerle birlikte büyüdüysek, sevgi ve şefkati deneyimleyebildiysek zamanla sevmeyi bilen ve kabul edebilen bir kimlikle büyüyoruz. Bu olmadıysa ihtiyacınız olan sevgiyi almadığınızı fark edip kimliğinizi tekrar yapılandırmanız da bilimsel olarak mümkün. Ki bunu uzun uzun konuşuruz.      Bu ilişkide deneyimleyebileceğiniz bir başka şey zarar veren şey, ilişkinin kişilerin kimliği haline gelmesi. İlişkiyi tehdit eden en ufak sorunda kişi kimliğini tehdit altında hisseder, çünkü ilişkisi kimliğidir. Bu durum kişilerin saldırgan hareketlerde bulunmasını tetikler. Hata, aldatma veya terkedilme durumunda kişi ilişkiye uygulanan tehdidi kendine uygulanmış kabul eder ve saldırganlaşabilir. Bu bir aşk değildir. Tekrar eden zararlı davranışların fark edilmesi çok önem taşır. İlişkinin içerinde yaşanan bilinçsizlik ancak bu tekrarlanan, zarar veren davranışlar fark edilince bir değişim yaşar. Çünkü bu başarısız duygularla ve deneyimlerle atlatılmış bir çocukluğun tekrarıdır.